Het is, denk ik, wel algemeen bekend dat bewegen goed voor je is. Dat geldt zeker ook als je Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) hebt. Toen ik ontdekte dat er bij NAH Oost een mogelijkheid was om aangepast te bewegen, was ik daar geïnteresseerd in. Want sporten als je NAH hebt, is niet iets vanzelfsprekends. Door onze beperkingen kunnen we niet zomaar aan elke sport mee doen.

 Ik begon ermee toen er les gegeven werd door Jacques, een fysiotherapeut. De eerste keer dat ik er naar toe ging, dacht ik meteen: niks voor mij. Ik ga toch niet allemaal domme spelletjes doen. Ik ben geen kleuter! Maar ik ben toch de week erna weer gegaan. En eigenlijk vond ik het stiekem toch wel leuk. Het is sowieso gezellig met elkaar en iedereen heeft NAH, dus niets is gek. Regelmatig pauze nemen is ook geen probleem. Een vast ritueel was geboren: elke woensdagmiddag even lekker bewegen op je eigen niveau.

 Na een tijdje ging Jacques weg in verband met een baan elders en stonden we er als groep alleen voor. Een vervanger bleek niet zo makkelijk te regelen. We hebben een aantal keer met elkaar wat gedaan, maar dat was niet de juiste oplossing. Toen kwam het idee én de mogelijkheid om op een sportschool aangepast te gaan bewegen. Gewoon om uit te proberen of dat voor ons werkt. Aangezien het op een sportschool vaak lawaaiig is, kunnen wij via de nooduitgang naar binnen en krijgen we begeleiding van twee sportinstructeurs in een aparte ruimte, waar we geen last van de omgevingsgeluiden hebben. Bovendien kan de hoeveelheid licht helemaal aangepast worden. Michiel en Simon zijn de begeleiders en doen ontzettend hun best om, zo veel als mogelijk, met onze beperkingen rekening te houden. Bovendien zijn ze gewoon ontzettend aardig.

Astrid van ’t Hof