Hallo, mijn naam is Petra Ruiterman ik ben 59 jaar en getrouwd met Jeroen, samen hebben we 4 geweldige volwassen kinderen met prachtige schoondochters, wij zijn Opa en Oma van 3 kleinhondjes en 2 kleinkatjes. Mijn man en ik waren altijd zéér actief, wandelen, fietsen, motorrijden, werken deden we ook graag. Hij in de Metaal en ik in de Ouderenzorg, daarnaast studeerde ik nog als Massagetherapeute, en op creatief gebied was ik ook altijd bezig, schrijven is ook een hobby van mij, ik schrijf veel van me af.

 Augustus 2018 krijgt mijn man een bedrijfsongeval met blijvend letselschade, in Maart 2019 krijg ik een Herseninfarct op mijn werk, gelukkig waren ze zéér alert en er op tijd bij. We zijn van zéér actief naar passief gegaan, mijn man is 50% afgekeurd, en ik zit middenin het proces en wacht op volledige afkeuring.

Ik heb Hersenletsel met onzichtbare restverschijnselen, en stuit op veel onbegrip van de buitenwereld, na een hele lange zoektocht ben ik terecht gekomen bij InteraktContour en heb daar leren omgaan met mijn nieuwe Ik. Op een gegeven moment zag ik op Facebook een advertentie voorbij komen, vrijwilligers gevraagd, NAH-Oost. Ik heb me opgegeven, en aangezien koken/ bakken een grote passie is, is het idee ontstaan om een Kookclub op te starten. Eerst met de jongeren, wat ik geweldig vindt om te doen, en sinds 7 april 2022 is er een groep gestart voor 35 plussers, ook mijn man verleend hier hand/spandiensten indien nodig, samen met Ellen van Assen als coördinator. 

Meestal zoek ik de recepten en desserts, en werk ze uit, in samenwerking met Ellen, maar vanuit de groep mogen ze ook met ideeën komen. Het is fijn om samen met lotgenoten te zijn, je mag jezelf zijn en er is geen onbegrip!

Samen koken, lachen, praten en delen❤️

 Graag wil ik één van mijn gedichten met jullie delen….

 Spiegel

 

Als ik in de spiegel kijk…

En zie, dat ik nog steeds op dezelfde lijk

Maar van binnen is het anders

Daarin ben ik erg veranderd

Een verwarrend gevoel

Soms, verzuipend in een moeraspoel

Zoals ik mijzelf zie….

Zó, word ik ook door anderen gezien

 

En natuurlijk moet er dan worden bewezen

Dat ik nog steeds dezelfde ben gebleven

Mijn kostbare energie die dan opraakt 

Zó moe, dat zelfs uit bed komen moeilijk gaat 

Dan blijf ik het liefst thuis

Waar ik mij voor de buitenwereld afsluit 

 

Steeds maar weer…

Zoek ik de grens

Keer op keer…

Ten koste van alles, omdat ik mezelf niet meer herken

Je kunt het hardleers noemen

Maar ook ik ben aan het zoeken 

Zwakte mag niet altijd worden getoond

Want zwakte wordt niet beloond

Met zwak zijn….

Ben je uitgerangeerd in deze maatschappij 

 

“Ik” moet leren om met mezelf en de buitenwereld om te gaan 

“Ik” moet leren dat ik daarin rechtop moet blijven staan 

Als ik dat nu eens andersom ga bekijken 

Zal men dan rustig blijven 

Dat de buitenwereld leert met “Mij” om te gaan

Helaas is mijn ervaring anders

En kan men er niet mee om gaan 

Alleen maar wijzen dat ik ben veranderd 

 

Voordat ik weer ging werken 

En mocht je iets aan mij merken 

Zó, had ik het voor die tijd gezegd

En….ik had een hele uitleg

Over, hoe ik alles zag en mijn Herseninfarct heb ervaren

Maar helaas, ging men achter mijn rug om bij anderen klagen 

Ik zal heus niet alleen maar wijzen 

Ook ik weet dat ik naar mijzelf moet kijken

En nog moet leren

Maar vooral, mijzelf te accepteren

Dat op zich, is al een heel proces

Het vergt van mij een hoop geduld, en is een harde les

Een klein groepje heeft me bijgestaan

De meerderheid kon er niet mee om gaan 

 

Als ik mijzelf in de spiegel zie….

Dan zie ik ook dezelfde Ik

Maar schijn bedriegt

 

Lieve groet van,

 

Petra Ruiterman?